Międzynarodowa Federacja Architektów Krajobrazu IFLA EU to organizacja zrzeszająca architektów krajobrazu Europy. Od 2000 roku jest częścią IFLA World, wcześniej federacja była niezależną instytucją i nosiła nazwę EFLA. Jednym z najważniejszych celów prac zarówno oddziału europejskiego IFLA, jak i dawnej EFLA jest wzmacnianie i propagowanie zawodu architekta krajobrazu. Od lat realizowane są projekty mające za zadanie rozpoznanie stanu i pozycji zawodu w krajach europejskich. Jednym z nich jest ukończony w tym roku projekt PQD (Professional Qualifications Directive) prowadzony przez prof. Fritza Auwecka. Efektem projektu jest m.in. zebranie danych dotyczących stanu regulacji zawodu. Kontynuacją tego działania jest projekt PRA (Professional Recognition Assistance) wspierający zrzeszone organizacje w regulacji zawodu na szczeblu krajowym. Zespół roboczy to: Tony Williams – prezydent IFLA EU, Hermann Georg Gunnlaugsson – wiceprezydent, prof. Fritz Auweck – kierownik projektu PQD, Urszula Forczek-Brataniec – sekretarz generalny IFLA EU. Uzyskane dotychczas dane pozwalają stwierdzić, że obecnie w siedmiu krajach Unii Europejskiej zawód jest uregulowany na podstawie systemu izbowego. W krajach skandynawskich obowiązuje system pozbawiony izb zawodowych, natomiast w pozostałych krajach regulacje dokonywane są na poziomie lokalnego prawa lub nie występują. Dodatkowo, prawa do wykonywania zawodu w krajach, gdzie jest on uregulowany, również różnią się od siebie. Zebrany materiał zakreśla szeroki wachlarz możliwości stabilizacji zawodu, na różnych szczeblach. Obrazuje sposób osadzenia prawnego zawodu i zakres możliwości jego wykonywania, a także pozwalają na nowo spojrzeć na sprawę regulacji zawodu w Polsce.

Uprawianie profesji architekta krajobrazu powinno łączyć się z jego powszechnym, społecznym rozumieniem. Dla zawodu kluczowe są też zapisy prawne wspierające planowanie i projektowanie krajobrazu. Kierunek studiów architektura krajobrazu pojawił się na wielu uczelniach w Polsce od 2000 r., a program kształcenia ulegał od tego czasu modyfikacjom wynikającym ze zmieniających się uwarunkowań prawnych. Uczelnie weryfikowały także warunki rekrutacji, specjalno- ści i zakres programowy nauczania. Kwestie te dyskutowane są również i uzgadniane w ramach Unii Uczelni Na Rzecz Rozwoju Kierunku Studiów Architektów Krajobrazu oraz stowarzyszeń zawodowych, które dbają o promocję i jakość zawodu, ale również starają się o uzyskanie uprawnień zawodowych. W niniejszym artykule przedstawiono analizę tych zagadnień w kontekście promocji zawodu architekta krajobrazu w Polsce.

Kształtowanie form ziemnych wnosi do architektury krajobrazu istotne wartości kulturowe i od wieków motywuje do niestandardowych rozwiązań oraz innowacji – chociażby pod względem technologii budowy oraz ich zabezpieczenia i utrzymywania. Modelowane przez człowieka skarpy, tarasy, nasypy, kopce, wały czy doły są rozpoznawalnymi artefaktami, z których część stanowi jednocześnie swoiste archetypy. Artykuł ma na celu zaprezentowanie krótkiego przeglądu stosowania form ziemnych w projektowaniu krajobrazu, a także określenie, w jaki sposób geneza ich powstawania ulegała przemianom na przestrzeni wieków, począwszy od wartości symbolicznych aż po takie motywacje jak ekologia, recykling czy rekultywacja terenów postindustrialnych. 
{/mooblock}

Celem artykułu jest przedstawienie krajobrazu miejskiego Erbilu, miasta o historii sięgającej starożytności, jedynego na świecie zamieszkałego nieprzerwanie przez około 8 tysięcy lat, wraz z Cytadelą, która stanowiła kiedyś twierdzę i jednocześnie miasto. Zbieranie materiałów źródłowych oraz badania naukowe dotyczące urbanistyki miasta autorzy zakończyli in situ w 2018 roku. Gwałtowny rozkwit Erbilu nastąpił w Erbilu w 2004 r. po upadku dyktatury Saddama Husajna. Przez ostatnie 15 lat Erbil kilkakrotnie zwiększył swój obszar. Ma charakterystyczny kolisty plan urbanistyczny – nietypowy, jedyny o takiej skali w kształcie kolejnych okręgów na Ziemi. Przedstawiono zmiany demograficzne związane z kilkakrotnym wzrostem ludności w ciągu ostatnich lat, w tym także przyjęciem wielu tysięcy uchodźców. Wzrost miasta stymuluje zmiany krajobrazu miejskiego, w tym: ulic handlowych, osiedli mieszkaniowych kształtowanych indywidualnie dla różnych narodowości i ich mieszkańców, miejsc pracy oraz nowych parków miejskich. Z uwagi na brak w Iraku i irackim Kurdystanie literatury o miastach, urbanistyce i architekturze artykuł zawiera oryginalne treści, prezentując nieznane dotychczas i wyjątkowe wartości Erbilu – stolicy Kurdystanu.

Funkcjonowanie i forma układów tworzonych przez rośliny drzewiaste to istotne elementy związane z kształtowaniem krajobrazu. Bazowym obiektem prezentowanych tu badań była część parku Szczytnickiego we Wrocławiu o powierzchni 5,4 ha. Badany fragment liczy około 160 lat i jak większość całego parku ma charakter krajobrazowy. W obrębie wspomnianego terenu szczegółowo pomierzono i sklasyfikowano wszystkie drzewa i krzewy, a na podstawie otrzymanych danych określono szereg parametrów, które pozwoliły m.in. na porównanie badanego drzewostanu parkowego z bardziej naturalnymi zbiorowiskami o charakterze leśnym. Głównymi obiektami porównawczymi były drzewostany leśnych rezerwatów Dolnego Śląska rosnące na podobnych siedliskach. W wyniku przeprowadzonych obserwacji ustalono, że analizowany fragment parku ma postać wielogatunkowego, wielowarstwowego i różnowiekowego zbiorowiska lasu liściastego o strukturze typowej dla fazy odnowienia i regeneracji. W zbiorowisku dominującą rolę odgrywają rodzime gatunki typowe dla grądów, jednak duże znaczenie mają również gatunki obce, zwłaszcza inwazyjne oraz postpionierzy. Występują też drzewa cenne ze względu na wiek i pochodzenie. W porównaniu z wzorcowymi drzewostanami dębowymi oraz rosnącymi w podobnych warunkach drzewostanami rezerwatowymi analizowany obiekt ma przeważnie niższą zasobność, co sugeruje, że jego oddziaływanie biochemiczne na otaczające środowisko jest słabsze. Funkcjonalnie badany park nawiązuje też do zbiorowisk leśnych o charakterze drzewostanu prowadzonego tak zwaną rębnią ciągłą. Kontynuowanie zabiegów pielęgnacyjnych wzorowanych na tej rębni może zoptymalizować funkcje przyrodnicze parku. Zdaniem autorów niniejszej pracy przedstawione w niej oraz podobne analizy powinny być szerzej stosowane jako element oceny zasobów oraz podstawa zabiegów pielęgnacyjnych w parkach miejskich.

Uzdrowiska są miejscem, w którym chorzy mają wzmacniać swoje zdrowie. Lokalizacja i szczególne walory przyrody są powodem, dla którego miejsca te od początku swojej historii cieszą się popularnością. Szczególnie istotny, w szybkim procesie rekonwalescencji, bliski kontakt człowieka z przyrodą zapewniają okoliczne ogrody i parki. Środowisko naturalne oddziałuje bowiem na różne aspekty zdrowotne, redukując stres, obniżając ciśnienie czy wzmacniając relacje społeczne. Praca stanowi przegląd parków zdrojowych w uzdrowiskach Sudetów Zachodnich i Środkowych pod względem historycznym oraz stopnia ich przeobrażenia. W pracy pojęto próbę określenia możliwych działań rewitalizacji wybranych przykładów, w taki sposób, aby mogły one stanowić nie tylko cenne dziedzictwo kulturowe, ale także przyczynić się do polepszenia aspektu zdrowotnego kuracjuszy. W dobie XXI wieku bliskość przyrody zdaje się być istotnym elementem codziennego życia. W danym kontekście należałoby zwrócić szczególną uwagę na parki i ogrody miejskie w uzdrowiskach, których rola i zapotrzebowanie obecnie wzrastają. Oblicze tych założeń na przestrzeni lat wielokrotnie się zmieniało, dlatego też określenie ich współczesnej formy jest niezwykle ważne. Miejsca te stwarzają bowiem możliwość obserwacji i odbierania przyrody, poprawiając jakość życia, stanowiąc ważne miejsce zarówno w procesie leczenia, jak i w codziennym życiu.